Cerkiew gr.-kat. w Dyniskach istniała już w 1766. W 1801 na jej miejsce przeniesiona została nowa świątynia, według tradycji pochodząca ze Szletyna i wzniesiona tam w XVIII w. Gruntownie remontowana w latach 1943-44; m.in. nowy babiniec, przedsionek i zakrystia. Po wysiedleniach ludności ukraińskiej w 1947 budynek został przekazany parafii rzymskokatolickiej i był odtąd użytkowany jako kościół, od 1977 - parafialny. W 1987 świątynia spłonęła. Budynek orientowany, drewniany, konstrukcji zrębowej z ostatkami, na podmurówce z polnych kamieni, trójdzielny. Prezbiterium zamknięte trójbocznie, przy nim od pn. zakrystia. Nawa kwadratowa, wyższa i szersza, wzmocniona lisicami wewnątrz i na zewnątrz. Babiniec prostokątny, z niewielkim przedsionkiem od frontu. Nad nawą ośmiopołaciowa kopuła na wysokim bębnie, wzniesiona w miejsce poprzedniej w 1943-44, zwieńczona latarnią z cebulastym hełmem i żelaznym krzyżem. W prezbiterium sklepienie kolebkowe, w babińcu i zakrystii sufity. W cerkwi znajdowały się dwa zabytkowe tabernakula oraz ikony z XVII-XVIII w., przedstawiające Boże Narodzenie, Ucieczkę do Egiptu, św. Antoniego z Padwy, Pietę. W świątyni przechowywano także obrazy przeniesione z kościoła w Uhnowie: Ecce Homo, Ukrzyżowanie i Świętą Rodzinę. Z kościoła w Uhnowie pochodziły także dwa barokowe krucyfiksy oraz rzeźba św. św. Piotra i Pawła. Młodsze były dwa dziewiętnastowieczne krucyfiksy, także unickiego pochodzenia, z XIX w. Fragmenty cerkiewnego ikonostasu i inne ikony pierwotnie czczone w świątyni były przechowywane na plebanii. W sąsiedztwie świątyni znajdowała się murowana i tynkowana dzwonnica typu parawanowego z trzema otworami dzwonowymi, kryta czterospadowym dachem.

Cerkiew poddano gruntownemu remontowi w latach 1943-1944, dobudowując nowy babiniec, przedsionek i zakrystię. Świątynia spłonęła 1.08.1987 roku.