Cerkiew wzniesiona jest z drewna sosnowego w konstrukcji zrębowej. Data jej budowy nie została dokładnie ustalona, szacuje się, że powstała pomiędzy rokiem 1676 a 1790. Założona na planie trójdzielnym – główne pomieszczenia zbliżone są do siebie pod względem wysokości i szerokości – nawa kwadratowa, sanktuarium krótkie, zamknięte trójbocznie, z zakrystią od północy, babiniec nieznacznie węższy od nawy, niegdyś z przedsionkiem od zachodu. Nawa, babiniec i sanktuarium przekryte są ośmiopołaciowymi kopułami o zróżnicowanej wielkości, zwieńczone latarniami; kopuła nad sanktuarium nie posiada wyodrębnionego tamburu. Pierwotnie nad babińcem znajdowała się kaplica św. Mikołaja z galerią arkadowa od zewnątrz. Budowla otoczona była wokół zadaszeniami i sobotami z gankiem przy zachodniej elewacji. Obecnie pozostałości po zadaszeniu zachowały się jedynie przy sanktuarium. Ściany oszalowane są deskami z olistwowaniem i arkadkowaniem, zwieńczone profilowanymi gzymsami. Kopuły i dachy kryte są blachą.
Cerkiew ta jest jedną z najstarszych w regionie. Stan budynku jest bardzo zły. Potrzebny jest jak najszybszy remont.
Za cerkwią znajduje się nieczynny cmentarz z licznymi nagrobkami brusnieńskimi.

Opracowanie własne na podstawie: J. Mazur, Cerkwie drewniane w okolicach Lubaczowa. Katalog, Lubaczów 1997, mps w Muzeum w Lubaczowie, cz. 1, s. 52-71