Cerkiew powstała w latach 1894-96 z inicjatywy Kiryła Obuszkiewicza, proboszcza w Żmijowiskach, do której to parafii należała wieś. Budową kierował majster ciesielski Józefa Hrybiński z Wielkich Oczu. W 1898 malarz z Krakowa Stefan Fedorowski wykonał polichromię w sanktuarium oraz przemalował ikonostas zakupiony w Wierzbianach. Cerkiew odnawiano w 1914 i 1927. Dzwonnicę z 1878 rozebrano po II wojnie światowej na opał. Od 1947 po wysiedleniu ludności ukraińskiej, świątynia opuszczona i nieużytkowana. W 1991 roku przeprowadzono remont cerkwi z inicjatywy Pracowni Kultury Tęczy działającej pod auspicjami UNESCO. W 2014 wykonano remont konstrukcji dachu i wymieniono jego pokrycie.
Jest to budowla drewniana konstrukcji zrębowej zwęgłowana na obustronny obłap z krytym czopem, orientowana, posadowiona na otynkowanej podwalinie kamienno-ceglanej. Trójdzielna: wydłużone prezbiterium, zamknięte prostokątnie, nawa szersza, kwadratowa i prostokątny, wydłużony babiniec. W bryle prezbiterium od wschodu zakrystia. Przed babińcem ganek wsparty na dwóch słupach. W nawie po dwa prostokątne okna od południa i od północy, w prezbiterium i babińcu po jednym oknie z każdej strony. Nad nawą dach namiotowy z jednym załamaniem, nad prezbiterium i babińcem kalenicowe. Wszystkie dachy kryte blachą. Nad każdą z części makowiczki, zapewne niegdyś zwieńczone krzyżami. Wokół świątyni szeroki blaszany okapy. Ściany powyżej okapu szalowane pionowym deskowaniem.
Wewnątrz nad nawą namiotowa kopuła zrębowa, nad prezbiterium i babińcem pseudosklepienia kolebkowe. Przy zachodniej ścianie nawy chór śpiewaczy, na zachodniej ścianie nawy zamocowany był dawniej ikonostas. Wyposażenie nie zachowało się. Fragment ikonostasu znajduje się w Muzeum Kresów w Lubaczowie. Z polichromii pozostały m.in. dwa anioły adorujące Oko Opatrzności na sklepieniu prezbiterium.
Cerkiew nie jest użytkowana od 1947 r. Klucze dostępne w najbliższym domostwie.