Poprzednia cerkiew w Miliku stała niżej, być może w miejscu obecnej plebanii i została zniesiona w 1918 r. przez wody wezbranego potoku. W tym samym roku wybudowano wyżej, na terenie cmentarza cerkiew obecną. Jest to budynek trójdzielny o konstrukcji zrębowej. Składa się z kwadratowego prezbiterium z zakrystią od północy, wydłużonej nawy i słupowej wieży izbicowej o pochyłych ścianach, obejmującej słupami babiniec. Przy nawie dwie symetryczne kaplice boczne. Dach prezbiterium namiotowy, łamany. Nad nawą dach kalenicowy, trójpołaciowy. Nad kaplicami bocznymi dachy dwuspadowe, nad zakrystią pulpitowy. Wszystkie dachy kryte blachą. Nad wszystkimi częściami cerkwi podobne hełmy cebulaste z malowanymi biało-zielono-czerwonymi pseudolatarniami, makowiczkami i żelaznymi krzyżami. Polichromia ornamentalna z roku 1930. Kompletny, rokokowy ikonostas pochodzi z poprzedniej, niezachowanej świątyni i został wykonany w 1806, być może z wykorzystaniem elementów jeszcze wcześniejszego. W kaplicy północnej ołtarzyk z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem w rzeźbionej ramie. W kaplicy południowej dwa dawne feretrony – jeden z ikona Chrystusa na krzyżu, w stylu ludowego baroku z XVIII w., drugi z przedstawieniem Matki Bożej z Dzieciątkiem z XIX w. N ścianach nawy m.in. ikony: ludowa Pieta z XVIII w., Opłakiwanie Chrystusa z 1700 r., Trójca Święta oraz Płaszczenica. W bocznych kaplicach znajdują się osiemnastowieczne ikony Matki Bożej i Chrystusa Ukrzyżowanego. W nawie najstarsza z ikon – Opłakiwanie Chrystusa z 1700. Wg klasyfikacji R. Brykowskiego jest to cerkiew łemkowska, typ północno-zachodni. Obecnie pełni funkcje kościoła parafialnego pod niezmienionym wezwaniem.