Budowla w tradycji łemkowskiego budownictwa cerkiewnego, jednak mocno odbiega od klasycznego układu. Zbudowana w miejscu poprzedniej prawie sto lat starszej, która spłonęła.

Drewniana, trójdzielna: prezbiterium zamknięte trójbocznie z zakrystiami po obu stronach, nawa szersza, kwadratowy babiniec o szerokości prezbiterium. Od frontu wieża słupowo-ramowa o prostych ścianach, węższa od babińca, połową szerokości wtopiona w babiniec. Dachy kryte blachą: nad nawą namiotowy, nad prezbiterium kalenicowy wielopołaciowy, nad babińcem dwuspadowy. Nad wszystkimi częściami baniaste hełmy z pseudolatarniami, makowicami i żelaznymi krzyżami. Hełmy, począwszy od prezbiterium do wieży ułożone na regularnie wznoszącej się ku górze linii.

Z dawnego wyposażenia cerkiewnego zachowały się tylko fragmenty ikonostasu oraz polichromia ornamentalno – figuralna na ścianach z lat 30.XX wieku. Wyposażenie świątyni, w większości przeniesione w latach 50. XX w. z kościoła parafialnego z części zdrojowej Krynicy, stanowią: ołtarz główny z obrazem Serca Jezusowego z 1898 r., boczne neorenesansowe ołtarze z końca XIX w. 

Cerkiew kilkakrotnie umieszczał na swoich obrazach krynicki artysta – Nikifor. Została wpisana na listę zabytków w 1964. Obecnie służy jako  kościół pomocniczy pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa parafii rz.-kat. w Krynicy-Zdroju.