Cerkiew wzniesiona została na miejscu poprzedniej drewnianej. Po wysiedleniu ludności łemkowskiej przejęta przez kościół rz.-kat. W 1951 r. erygowano we Florynce parafię rzymskokatolicką.
Jest to budowla bezstylowa, z nikłymi cechami budownictwa cerkiewnego i klasycyzmu. Murowana z kamienia, otynkowana, kryta blachą. Jednonawowa o wydłużonej nawie i nieznacznie poszerzonej w części środkowej. Prezbiterium prostokątne, węższe z wydzieloną wewnątrz zakrystią. Przy nawie od frontu kwadratowa wieża, częściowo wtopiona w korpus, nakryta baniastym hełmem. Dachy wielopołaciowe z analogicznymi wieżyczkami nad nawą i prezbiterium. Wnętrze nakryte stropem płaskim.

Wewnątrz ikonostas późnoklasycystyczny z około 1875 r. z ikonami z tego czasu oraz nowszym obrazem Serca Pana Jezusa, malowanym około 1950 r. Dwa ołtarze boczne późnobarokowe z XVIII w., w prawym obraz Ukrzyżowania z XVIII/XIX w. Ambona pseudobarokowa z końca XIX w. Organy przeniesione z cerkwi w Miliku. Dwa dzwony, jeden z 1789 r., ozdobiony sceną Chrztu Chrystusa w Jordanie oraz wizerunkami Mojżesza, św. Stanisława i NMP, drugi z 1939 r.