Dawniej cerkiew (prawosławna i unicka), obecnie kościół rzymskokatolicki p.w. Chrystusa Pana Zbawiciela. Erygowanie parafii rzymskokatolickiej nastąpiło 28.08.1924 r.  W tym samym czasie miejscowość Spas otrzymała nową nazwę - Podgórze.

Badania archeologiczno-architektoniczne z lat 1990-92 pozwoliły ustalić, że prezbiterium świątyni pochodzi z XIII w. Stanowiło pierwotnie odrębną świątynię. W XV w. do zachodniej ściany świątyni dobudowano prostokątny budynek (klasztor). W II połowie XVII w. zespół budowli przekształcono w jedną świątynię. Kolejna przebudowa to już wiek XIX, do prezbiterium dobudowano zakrystię i przedsionek. Kościół jest orientowany, jednonawowy, na zewnątrz wzmocniony ukośnymi szkarpami. W ołtarzach bocznych obrazy: św. Jana Chrzciciela i Serca Najświętszej Marii Panny.

Dzwonnica murowana, z czerwonej cegły, o czterech kondygnacjach wg projektu Aleksandra Puringa. Za kościołem cmentarz z unickimi pochówkami.

Monastyr w Spasie pojawia się po raz pierwszy we wzmiankach historycznych w 1440 r. Kolejne zapiski pochodzą z lat: 1462 i 1464. Uposażenie ihumena monastyru potwierdzają kolejno królowie polscy: Zygmunt August - 7 lipca 1570 r.; Zygmunt III Waza - 1595. W 1622 r monastyr obsadzono bazylianami. W połowie XVII w. monastyr był obiektem rywalizacji między unitami i prawosławnymi. Uposażenie klasztoru potwierdzają kolejni królowie: Jan Kazimierz (1662 r.); Jan III Sobieski (1679 r.); August II Mocny (1703 r.). W XVIII w. klasztor został zlikwidowany, po raz ostatni pojawia się w zapiskach w 1723 r.  

Nowa parafia prawosławna powstała w Spasie w 1866 r. Po odzyskaniu niepodległości o cerkiew rywalizowała ludność prawosławna i katolicka.