Wzniesiona w 1760 r, przebudowana w 1797 (czyli wkrótce po zbudowaniu), potem gruntownie przebudowana w 1879 r. Cerkiew pierwotnie łemkowska, typ północno-zachodni, wariant starszy. Po przebudowie upodobniła się do kościołów łacińskich, uznana przez R. Brykowskiego jako „cerkiew łemkowska gruntownie przebudowana”.

Budowla orientowana, o konstrukcji zrębowej, jednonawowa, trójdzielna,  Dostawiona wieża konstrukcji słupowo-ramowej, z nadwieszoną izbicą. Wieża z izbicą ozdobioną tarczami zegarowymi, przykryta hełmem, wokół wieży zachata. Nad nawą i prezbiterium baniaste wieżyczki z sygnaturkami. Prezbiterium, nawa i babiniec tej samej wysokości, nakryte wspólnym, jednokalenicowym dachem z baniastymi hełmami nad prezbiterium i nawą. Prezbiterium wąskie, ze starą  zakrystią od pn. i nową, murowaną od wsch. Nawa szeroka, ściany boczne z obniżonym zrębem, nakrytym oddzielnymi daszkami pulpitowymi.

Wnętrze nakryte stropami płaskimi z fasetą, ozdobione polichromią figuralną, wykonaną w 1913 r. przez Bronisława Kmaka, poprawioną i uzupełniona przez ks. Adama Gąsiorka, pierwszego proboszcza rz.-kat. w latach 1966-68. Na ścianach przedstawienia świętych, na stropie prezbiterium Bóg Ojciec. Malowidło Ostatniej Wieczerzy na stropie babińca przeniesiono tutaj ze wsch. ściany prezbiterium w 2001 r. 
Obecnie wsch. ścianę prezbiterium zdobią zachowane elementy ikonostasu. W rzędzie Deesis centralna ikona ma cechy łacińskie: Matka Boża stoi na półksiężycu oplecionym przez węża, przy Janie Chrzcicielu namalowany jest Baranek a poniżej widnieją charakterystyczne dla sztuki łacińskiej wstęgi z napisami Refugium Pecatorum  (ucieczka grzeszników) i Ecce Agnus Dei (Baranek Boży). W rzędzie prazdników w miejsce Ostatniej Wieczerzy wstawiono obraz Matki Bożej Różańcowej (kopia z kościoła dominikanów w Krakowie), czczony jamo Matka Boża Binczarowska.
W nawie dwa ołtarze boczne z XVIII w. z obrazami Ukrzyżowania i Wniebowzięcia. Kilka ikon z Binczarowej znajduje się w Muzeum Okręgowym w Nowym Sączu.

W latach 50. XX w. podczas konserwacji świątyni zwrócono uwagę na fragmenty desek ozdobione barwnymi malowidłami patronowymi, przypominającymi XVI-wieczne polichromie w drewnianych kościołach gotyckich. Przekazano je do ekspertyzy (gdzieś do Krakowa) i od tej pory słuch po nich zaginął.

Obecnie cerkiew pełni rolę kościoła parafialnego tutejszej parafii św. Stanisława Biskupa Męczennika.